"Aşk" ile birlikte Elif Şafak'ı tanımıştım tanımasına ama gerisini ne yazık ki getirememiştim. Ta ki geçtiğimiz gün okumaya başlayıp, nasıl bittiğini dahi anlamadığım ve tadı damağımda kalan "İskender" isimli kitabına kadar...

"Şu hayatta insan en çok sevdiklerini acıtır. En derin yaralar ailede açılır. Kabuk tutsa bile kanar hikaye adeta içten içe, diyordu yazar kitabın bir yerinde..."

1970'lerde Anadolu'dan Londra'ya göçmüş, Toprak ailesinin hüzünlü, heyecanlı ve bir o kadar da umut dolu hikayesi üzerine kuruludur aslında İskender...

Adem, askerdeyken tanıdığı Pembe ile evlenip önce İstanbul'a gelir ve yaşam şartlarının ağırlığı altında ezilerek daha iyi gelecek uğruna, 70'li yılların sonlarına doğru Londra'ya göçerler. Üç çocukları olur: İskender, Esma ve Yunus...

Roman boyunca Toprak ailesinin göç yollarını takip ederken, insanın en yakınındakilerle nasıl uzak düşebildiğini, gurbeti içinde taşıyabildiğini ve geçmişin burukluklarının bir gölge gibi bizi takip ettiğini gözlemleriz.

Pembe, canından çok sevdiği ikiz kardeşi Cemile'yi ve alıştığı herşeyi geride bırakarak göç eder eşi Adem ile. Ne var ki kimsenin bilmediği karanlık bir sır saklıdır bu evlilikte.

En nihayetinde Pembe'nin hikayesine yolculuk, göçmenlik, yalnızlık ve yasak bir sevda siniverir. İkizlerin iki bedende ikamet eden tek ruh olduğu söylenir.

Oysa onlar bundan da ötedir... Biri yaralandı mı öteki kanar, biri gözünü kapamaya görsün diğeri kör olur. Her konuda aynı olmalarına karşın aralarında hayati bir fark da vardır bu ikiz kardeşin...

Pembe, Fırat Nehri'nin ötesindeki dünyayı merak eder. Başkalarının onun hakkında ne düşündüğüne aldırmadan yüreğinin peşinden gider. Cemile ise köyünde kalır...

Bir şekilde hayat ikizlerin yollarını ayırsa, Cemile ve Pembe'nin aralarına kilometreler girse de, hep birlikte atar yürekleri... Ta ki bir cinayet onları ayırana kalar.