Düşünüyorum da eskiden okuduğum kitaplara tek bir çizik dahi atmaya elim gitmezken, şimdiler de ise kalem elimden düşmüyor. Yeni bir bilgiyle karşılaştığımda veya ilgimi çeken bir cümle olduğunda hemen altını çiziveriyorum. Geriye dönüp neleri çizmişim diye göz attığımda da ne yalan söyleyeyim o satırları tekrar tekrar okumak bana acayip keyif veriyor.
Tabii ben tercihimi satırların altını çizmekten yana kullanırken kimisi de not defterine yazmayı tercih ediyor. Bu da bir alternatif sonuçta!
Peki başka ne alternatifler olabilir derseniz bakın size iki tane daha alternatif önerisi...
Siz de Aykut Oğut gibi zaman zaman da olsa evrenden torpiliniz olduğunu düşünüyor musunuz?
Ne yalan söyleyeyim ben kitabı okuyana kadar pek düşünmüyordum. (Şimdi daha farklı düşünüyorum, o ayrı mesele!)
İnanmadığımdan değil. Kesinlikle yanlış anlaşılmasın!
Sadece hayatta yaşadığımız tüm iyi ve kötü şeylerin tamamen niyetimizle alakalı olduğunu düşündüğüm içindi, inanmama faktörüm.
Çünkü bana göre insanoğlunun nefes alıp verdiği süre içerisinde, başına gelecek her şeyden öncelikle kendisinin sorumlu olduğunu düşünürüm. Dolayısıyla kötü bir şeyle karşılaştığında baş edebilme, altından kalkabilme gibi özellikleri de ancak bu şekilde öğrenebileceğini düşünürüm. Veya tam tersi çok istediği bir şeye ulaşmada engellerle karşı karşıya kalıyorsa bunda bir bloke olmasından ziyade, canı gönülden istememesine yorumlarım, ki benzer yorumu kendim içinde rahatlıkla yapabilirim.
Nitekim yapmacık ve samimiyetsiz pozitif davranış içerisinde bulunup, öncelikle insanların kendisini kandırmaktansa, bunu yaşam biçimi haline getirmesinin daha mantıklı (sağlıklı) olacağını düşünürüm. Dolayısıyla lafta söylenen bir takım pozitif cümlelerin ışımasını gözlerde göremiyorsam, ne yalan söyleyeyim pek de inandırıcı gelmez bana bu pollyannacılık oyunu...
Çünkü duyguların en bariz yansımasını öncelikle insan, gözlerde görür. O anlarda etrafına yaydığı aurasının rengi bile pozitif olduğunda daha farklı yansır ne de olsa...
Kitaba geri dönecek olursam eğer; Aykut Oğut'un adını yayınladığı kitaplardan dolayı az buçuk biliyordum. Ama okumamakta ısrar ettiğim için almaya yönelik herhangi bir teşebbüste bulunmuyordum. Nedeni malum!
Bugüne kadar okuduğum kişisel gelişim kitaplarının hemen hepsi birbirinin aynısı. Dolayısıyla kasmaya gerek yok diyordum.
Ta ki bir arkadaşımın Esra & Aykut Oğut çiftinin katıldıkları programın linkini bana göndermesine kadar. Ne yalan söyleyeyim program boyunca bu çiftin söylediklerini dinledikçe, aslında bildiğim ve inandığım birçok şeyi yapmadığımı fark ettim. Bu çiftin o kadar güzel enerjileri vardı ki, resmen ekranın bir ucundan bana doğru akıyordu. Abartısız, çok net bir şekilde hissedebiliyordunuz bu dediğimi.
Akabinde de kitaplarını okumayı ısrarla reddeden ben, hemen ertesi gün bir kitapçıda aldım soluğu. Merak duygum işbaşına geçmişti çünkü bir kere...
Bakalım benimde evrenden torpilim varmıymış diyerek, kitabı aramaya koyuldum. Ama gelin görün ki o gün gidebildiğim 2 kitapçıda da kitabı bulamadım. Modumun düştüğünü, omuzlarımın çöktüğünü düşünenlere dipnot. Bulabilme umudumu yitirmemiştim ki omuzlarım çöksün :)
Akşamına bir arkaşımla konuşurken onda kitabın olduğunu öğrenince deyim yerindeyse ağzım kulaklarıma vardı. Hemen okumak için istedim ama o da ne arkadaşım bulamadığını söyleyince, yine bir hüsran.
En sonunda beklemek yerine almak en mantıklısı dedim kendi kendime. Vee tararammm! Ertesi gün 3 günlüğüne gittiğim arkadaşımın kitaplığında ne duruyor dersiniz :)) Tabii ki Evrenden Torpilim Var! O bana bakıyordu, ben de ona!
Tahmin edeceğiniz gibi o gün yemedim içmedim ve kitabı bir solukta bitiriverdim. Okuduğumda da hayatımla ilgili yanlış yaptığım şeyleri gördüm. Özellikler de parasal konularda...
Ama her şeyden önemlisi de silkelenip kendime geldim.
Asıl gücün orada, burada olmadığını, aslında kendi içimizde olduğunu gördüm.
Şükretmenin çok güzel bir şey olduğunun bir kez daha farkına vardım.
Ve her şeyden önemlisi de beklenti haline getirmeden alabildiğince istemek gerektiğini gördüm.
Ve bir şeyi istemeden önce hayal etmenin, istemenin ön adımı olduğunu, dolayısıyla başarının daha kolay geldiğini gördüm.
İşaretlere her zamankinden daha dikkatli bakmaya başladım.
Baktığım ama göremediğim şeylerin daha kolay farkına varmaya başladım.
Enerjimizi sömüren insanları etrafımızda bulundurarak, kendimize kötülük yaptığımızı gördüm.
Zaman zaman kaybeder gibi olduğumuz motivasyonumuzu yükseltmenin aslında çok kolay olduğunu tüm hücrelerimde hissettim.
Son olarak aslında her şeyin beyinde bittiğini bir kez daha gördüm...
İşte bu kadar basit!
Kalben inanın ve isteyebildiğiniz kadar isteyin...
Kalben istediğiniz her şeyin tez zamanda gerçek olması dileğiyle...
İstanbul trafiğinin keşmekeşliğini bilmeyen yok!
Hele de bizzat bu metropol'de yaşıyorsanız, ömrünüz yollarda metro, tramvay ve otobüs beklemekle geçer.
En az trafikte oyalanma süreniz 2 saat. Aşağısı cidden kurtarmıyor, olsa dükkan sizin zaten.
Peki bu trafik sorunu sadece İstanbul'a mı mahsus?
Elbette ki hayır!
Son zamanlarda hemen her il de benzer sorunlar yaşanmıyor değil hani.
Peki bağzı (!) belediyeler bu trafik sorununa nasıl çözüm üretiyorlar?
Maalesef bir çözüm üretebildikleri yok!
Mevcut olanı daha da sarpa sarmaktan başka bir şey yapmıyorlar.
Peki ya otobüs, metro vs. bekleyenler için ne gibi alternatifler üretiyorlar derseniz...
Gelin birlikte bir göz atalım, derim. Ne dersiniz?
Hadi atalım diyorsanız da eğer bu ilginiz karşısında cidden hayran kaldığımı söylemeden edemeyeceğim.
Ancak ne var ki belediyelerin bununla ilgili de herhangi bir uygulaması bulunmamakta.
En fazla 4 kişinin oturacağı soğuk ve metalik oturma alanları yaparak işin içinden çıkıyorlar.
Ruhsuz, tek düze ve delikli oturma alanlarıyla bizleri başbaşa bırakıyorlar, sağolsunlar!
Yaratıcılık had safhada olunca (!) ancak bu kadarını yapabiliyorlar çünkü...
Oysa otobüs beklerken kitap - gazete vs. okuyabileceğimiz bir ortam olmuş olsa ne de güzel olurdu.
Bence tüm bağzıı belediyelerin Kolombiya'daki bu otobüs durağını kendilerine örnek almaları lazım.
Fotoğrafta da gördüğünüz gibi mini bir kütüphane şeklinde tasarlanan durakta, otobüsünüzü beklerken zamanı boşa geçirmemek için kitaplardan yararlanabiliyorsunuz. Tabii aracınıza binerken geri bırakmak şartıyla.
Açıkçası kitaptan tutunda günlük gazetelere, belediyelerin yaptığı çalışmaların bültenlerine kadar her türlü kaynağı buralarda muhafaza ederek, insanların beğenisine sunmak gayet akıllıca bir davranış olur. Belediyeler bu denli griye ve betonlaşmaya kafa yoracaklarına böyle yararlı şeyler de yapabilirler gibime geliyor, ne dersiniz?
Böyle bir mini kütüphaneyle duraklarımız zenginleştirilse fena mı olur?
Bence çokta güzel olur!
Hatta Asu Maralman'ın da dediği gibi "Olur olur, bal gibi olur!"
Beyninizin uyuyan bir dev olduğunu biliyor muydunuz?
Ee tabii ki biliyorsunuz, benimki de laf işte...
Hemen her gün gazetelerin sağlık sayfalarında beyinle ilgili haberlere veya bir şekilde İsveçli bilim adamlarının yaptığı araştırmalara göz atıyorsanız eğer beyninizin uyuyan bir dev olduğunu da biliyorsunuzdur.
Nitekim Tony Buzan'ın da dediği gibi "Beyniniz uyuyan bir dev gibidir!"
Peki kimdir bu Tony Buzan derseniz hemen söyleyeyim.
Psikolog, eğitimci ve şair olan Tony Buzan'ın adını açıkçası daha öncesinde ben de sizin gibi duymamıştım. Ta ki geçtiğimiz güne kadar!
Aslında kitabevine gitme amacım aklımda olan başka bir kitabı almak içindi. Aradığım kitabı bulamayıp da kitaplar arasında dolaşmaya başladığım sırada karşılaşmıştık Tony Buzan'la!
Bir köşede eğri büğrü durmuş, adeta birisinin kendisiyle ilgilenmesini bekler gibi bir hali vardı.
Üzerinde de söylemesi ayıp en sevdiğim renklerden birisi olan Fuşya tonlarında bir kapak bulunuyordu.
Üzerinde de aynen şu yazıyordu.
Aklını En İyi Şekilde Kullan!
Bir an için bu bana ilahi bir mesaj mı acaba diye düşünmeden edemesem de elim bir an da kitaba doğru uzanıvermişti işte.
İç sesim gayet etkileyici bir başlık yorumlarıyla beni gaza getirmeye çalışırken, içimdeki bir başka ses de acaba ne anlatıyor diyordu.
Bir insan aklını en iyi şekilde nasıl kullanabilirmiş bir bakalım dediğim an da o da ne! Elime almamla kitabın ilk 15 sayfasını geride bırakıvermiştim birkaç dakika içinde. Sonrası malum!
Bir kitap, daha kasadan geçmeden ilk 15 sayfasını bana geride bıraktırıyorsa sınavı çoktan geçmiş demektir zaten. Dolayısıyla hiç aklımda olmayan bir kitapla yani Tony Buzan'la böylece kitabevinden ayrılmış oldum.
Hayret verici bilgilerle bezeli olan bu kitap, beynin sağ ve sol yanının yanısıra beynin alt ve üst kısımlarına, hızlı okuma ve not tutma tekniklerinden de özel hafıza sistemlerine kadar örneklerle birlikte oldukça kapsamlı bilgilere yer veriyor.
Tüm bu bilgilerin yanısıra beyninizin en çok ne tarafını kullandığını öğrenmenizde cabası tabii.
Matematik, dil, mantık, irdelemek, yazmak gibi faaliyetler sırasında beynin sol tarafı kullanılırken, hayal gücü, renk, müzik, ahenk ve hayal kurmak gibi yetiler içinde beynin sağ tarafını kullanıyormuşuz.
Sizi bilemem ama ben sağ tarafı sanırım çok daha fazla kullanıyorum. Tabii sözkonusu gündelik yaşam ve iş olunca devreye direkt olarak sol taraf giriyor ki, ehh bundan alası can ve akıl sağlığı diyelim.
Aklını En İyi Şekilde Kullan beynindeki uyuyan devi uyandırıp, daha etkili düşünmek, öğrenmek, okumak ve ezberlemek için vazgeçilmez bir rehber niteliğinde, benden söylemesi...
Unutmadan sahi siz beyninizin en çok ne tarafını kullanıyorsunuz?
Düşünüyorum da kitapkurdu olduğunu iddia edip, gazetelerin kitap eklerini takip etmeyen kaç kişidir acaba?
Açıkçası yoktur gibime geliyor. (Yada iç sesim bunu duymak istiyor, bilmiyorum.)
Ama yine de bilemem tabii ki...
Peki sözkonusu kitap ekleri benim için ne anlama geliyor dersek hemen söyleyeyim.
Her ne kadar klişe gibi dursa da keyif ve mutluluğun iç içe geçmiş hali gibi geliyor nedense.
İsmin yalın hali gibi...
Duru ve berrak!
Bir o kadar da katışıksız, saf...
Dolayısıyla farklı farklı kaynakların kitap ekleri beni anlıkta olsa bambaşka diyarlara doğru yola çıkarabiliyor.
Her seferinde listeme eklenen bir, iki, üç, yok yok en az beş kitabın olması da cabası tabii...
Peki hangi gazete hangi gün kitap ekini çıkartıyor, biliyor musunuz?
Bilmeyenler için minik bir derleme yaptım.
İşte sözkonusu gazeteler ve hazırlamış oldukları kitap eklerinin sizlerle buluşma aralıkları!
Aydınlık Kitap Eki - Her hafta Cuma günü
Akşam Kitap Eki - Her ayın ikinci haftası Cuma günü
Birgün Kitap Eki - İki haftada bir Cumartesi günü
Cumhuriyet Kitap Eki - Her hafta Perşembe günü
Milliyet Kitap Eki - Her ayın ikinci haftası Çarşamba günü
Radikal Kitap Eki - Her Cuma günü
Sabah Kitap Eki - Her ayın üçüncü haftası Cuma günü
Star Kitap Eki - Her ayın ilk Perşembe günü
SoL Kitap Eki - Her Çarşamba günü
Taraf Kitap Eki - Her ayın ilk haftası Cuma günü
Vatan Kitap Eki - Her ayın 15'inde
Yeni Şafak Kitap Eki - Her ayın ikinci haftası Çarşamba günü
Zaman Kitap Eki - Her ayın ilk Pazartesi günü
PS: Bu arada sizin favori kitap ekiniz hangisi, paylaşırsanız sevinirim...
Araştırmacı gazeteci modunda, atom karınca tadında, biraz zıpır, biraz kikirik, okur, yazar, çizer, bol bol da oturur sinemanın büyülü dünyasına yolculuk yapar, zaman zaman inatçı keçilerle akrabalığı olduğunu düşünür, uykusuzluktan geberik olduğu sürelerde en fazla 50'ye kadar koyun, kuzu küçük baş hayvanları sayabilir, 50'den sonra fosur fosur uyuyup, uyuduktan 5 saat sonra da piyasaya çıkarak kikirik birşekilde güne başlar ve öylede günü bitirir.
